Zamanın Sonu
adlı kitabında Krishnamurti şunları söylemişti:
İnsanoğlu
kendisini bitmez tükenmez bir ayrıma, çatışmaya ve yıkıma götüren yanlış bir
yöne sapmış olabilir mi? (…)İnsandaki çatışmanın kaynağı, kişinin aslında
psişik düzeyde ne olduğu gerçeğiyle yüzleşememesi ve bunun sonucunda bir şey
olması gerektiği yanılsamasına kapılması mıdır? (…) İnsanoğlu köklü bir değişim
geçirebilir, ama bunun için kendi sınırlı ve kişisel çıkarlarından sıyrılıp
evrensele uzanması ve sonunda düşüncenin, zamanın, hatta boşluğun ötesindeki
bir temelden kaynaklanan şefkatin, sevginin ve zekanın saflığına ulaşması
gerekecektir.
