Ben uzaklardayken yürümeyi öğrendi. Konuşmayı da…
Ve biraz büyüdüğünde, “senin gibi olmak istiyorum baba” demeye başladı. “Ben de büyüyünce senin gibi olacağım.”
İş yerine telefon açıp, “baba, eve ne zaman geleceksin” diye sorardı ikide bir.
“Ne zaman geleceğimi bilmiyorum oğlum. Ama geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.”
Yıllar öylece geçip gitti. Oğlum on yaşına geldi. Ona güzel bir top aldım.
“Top için teşekkürler baba!” dedi, “hadi oynayalım.”
“Bu hafta sonu tamamlamam gereken işler var” dedim. “Bugün olmaz, haftaya, tamam mı?”
“Tamam” dedi, fakat yüzündeki gülümseme eksilmedi.
“Büyüyünce baba” dedi,” ben de senin gibi olmak istiyorum.”
Yıllar öylece geçip gitti. Oğlum önce ilkokuldan, sonra liseden ve üniversiteden mezun oldu. Bu durumda, başka bir çok baba gibi, benim de söylemem gereken bir şeyler vardı.
“Seninle gurur duyuyorum oğlum” dedim. “Gel, şöyle biraz oturalım; sana söyleyeceklerim var.”
Başını salladı ve gülümseyerek:
“Arkadaşlara sözüm var baba” dedi.” Sen arabanın anahtarlarını verebilir misin bana? Sonra görüşürüz, oldu mu? ”
Yıllar öylece geçip gitti. Emekli oldum. Artık bol bol vaktim vardı. Oğlum ise başka bir şehirde iyi bir iş bulmuştu, orada yaşıyordu.
Bir gün ona telefon ettim. ”Eğer sence de uygunsa, hafta sonu buraya gel de hasret giderelim” dedim. “Sevinirim baba” dedi. “Bir bakayım, müsait bir vakit bulabilirsem gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Fakat seninle görüşmeyi ben de çok istiyorum baba”. “Peki ne zaman gelirsin oğlum?” “Ne zaman olur bilmiyorum baba. Şimdi bir iş görüşmem var, ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde çok güzel vakit geçireceğimize emin olabilirsin.”
Ve telefonu kapattığında oğlumun çocukluk hayalini gerçekleştirmiş olduğunu anladım. Çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini…
Örnek aldığı babasına benzediğini…
Büyüyünce tıpkı babası gibi olduğunu…
Kaynak: www.gencgelisim.com
