Bu ısrar üzerine "Tamam, senin için bu kadar önemliyse söyleyeyim. Bir saatte 5 TL kazanıyorum." diye cevap verir baba… Ardından çocuk: "Baba, bana 1 lira borç verir misin?" diye sorar. Baba iyice sinirlenir, "Benim, senin saçma oyuncaklarına veya benzeri şeylerine ayıracak param yok! Şimdi derhâl odana git ve kapını kapa!" dedikten sonra kumandayı eline alarak televizyonun karşısına geçer ve kanallar arasında dolaşmaya başlar. Çocuk ise kalbi kırılmış olarak sessizce odasına gider, kapıyı kapatır.
Adam sinirli sinirli: "Bu çocuk da ne kadar tuhaflaştı bugünlerde!" diye düşünür. Ama aradan bir saat geçtikten sonar biraz sakinleşir; çocuğa parayı neden istediğini bile sormadığını hatırlar.”Belki de gerçekten lâzımdı.” diye düşünür ve çocuğun odasına giderek kapıyı açar. Yatağında uzanmakta olan çocuğa sorar:
“Uyuyor musun?”
“Hayır.” der çocuk.
“Al bakalım istediğin 1 lirayı. Biraz önce sana sert davrandığım için üzgünüm; ama uzun ve yorucu bir gün geçirmiştim.” diyerek kendisini savunur baba.
Çocuk sevinerek teşekkür eder. Sonra da elini yastığının altına koyarak bir sürü bozuk para çıkarır. Bunları, babasının verdiği paranın yanına koyarak saymaya başlar.Bunu gören baba yine sinirlenir ve söylenir:
“Paran olduğu hâlde niçin benden yine para istiyorsun ki?”
Çocuk boynunu büker:
“Ama yeterince yoktu ki baba!” der.
Sonra elindeki paranın hepsini babasına uzatır:
“Babacığım, burada tam 5 lira var. Şimdi bana bir saatini ayırır mısın lütfen?”
Bu hikâyede, anlayabilenler, daha doğrusu anlamak isteyenler için çok önemli mesajlar var. Aslında çocukların birçok söz ve tavrı mesaj yüklü… Acaba onları okuyabiliyor muyuz?
Okul toplantılarına, çocuk eğitimiyle ilgili konferanslara veya kişisel gelişim seminerlerine katılanların çoğunu bayanlar oluşturuyor. Maalesef erkeklerin büyük çoğunluğu da "ben her şeyi bilirim" havasında... Oysa en çok bildiğini zannedenler, en çok hata yapanlardır. Buradan annelik ve babalık gibi büyük bir sorumluluğu omuzlarına alan tüm ebeveynlere, özellikle de babalara seslenmek istiyorum:
Çocuğunuzla bir problem yaşıyorsanız, olumsuz veya anlam veremediğiniz davranışları varsa eğer, önce siz kendinizi sorguluyor musunuz acaba? Yoksa problemleri çözmek yerine yok saymayı mı tercih ediyorsunuz? Ya da sürekli çocuğunuzu suçlamayı mı? Şimdiye kadar çocuk eğitimiyle ilgili kaç kitap okudunuz? Kaç seminere katıldınız? Kitap okumak, seminere katılmak ve çocuğunuzla ilgilenmek için vaktiniz yok öyle mi? Televizyonun karşısında ayda kaç saat harcadığınızı bir hesap eder misiniz lütfen? Günde bir saat televizyon izliyorsanız, ayda 30, 2 saatse 60, 3 saatse 90 saatiniz TV karşısında geçmiyor mu? Oysa sevgi, şefkat, ilgi, takdir ve desteğin –kaç yaşında olursa olsun- çocuğunuzun zarurî ihtiyaçları olduğunu biliyor muydunuz? Peki, bu ihtiyaçlarını yeteri kadar karşılıyor musunuz? Uzmanlar, çocuğunuza özel zaman ayırmanızı tavsiye ediyor. Haftada bir gün veya hiç olmazsa bir saat de ayıramıyor musunuz, en değerli sermayeniz olan çocuklarınıza?
Tabi ya, siz çok meşgulsünüz değil mi? Para kazanmak gibi son derece önemli bir işiniz var. Ve işinizi bahane ederek ailenizi, çocuğunuzu ihmal ediyorsunuz. "Sizin için çalışıp duruyorum." diyerek sık sık başa kakarsınız bunu üstelik... Oysa çocuğunuz sizden çok para değil, sevgi, şefkat, ilgi, takdir ve destek bekliyor. Onun paradan ziyade bu değerlere ihtiyacı var.
Filmlerde zaman zaman görürsünüz; mutlu olmayan, hatta anne ve babasına kırgın olan çocuğunu nankörlükle suçlar baba: "Her şeyi var. Neyi eksik ki?" Evet, maddî açıdan dünyayı önüne sermiş, bir dediğini iki etmemiştir belki; ama farkında olmadığı çok önemli bir şey eksiktir çocukta. Belki bütün vitaminleri fazlasıyla almıştır ama "S vitamini", yani sevgi eksik kalmıştır. Çocuğun asıl istediği, samimi bir sevgi ve ilgidir; lâfta kalan kuru bir sevgi değil…
İş işten geçmeden, iyi gitmeyen bir şeyleri düzeltmek ve kırgınlıkları gidermek için var mısınız ciddi bir muhasebe yapmaya, yani kendinizi sorgulamaya, değiştirmeye ve geliştirmeye? Şunu iyi bilin ki, bunu gerçekten isterseniz, başarabilirsiniz.
Çocuğunuzda "S vitamini" eksik kalmışsa, bu sizin hangi eksiklerinizden kaynaklanıyor acaba? Bunu bulabilecek kadar cesur musunuz kendinize karşı? Yoksa çocuklarınız size kırgın olduğu hâlde, siz hâlâ kendinizi mükemmel bir anne-baba olarak mı görüyorsunuz?
İyi düşünün; zira bilinçsizce harcanan zamanlar, kaybolan yıllar geri gelmeyecek... Önce kendinizle yüzleşin. Tanışın kendinizle ve barışın! Artı ve eksilerinizi olduğu gibi görün. Sonra sevgi, şefkat ve hatta hasretle kucaklayın ailenizi, eşinizi, çocuklarınızı... Yarın onları kaybedebilecek ve bir daha göremeyecekmişçesine! Sık sık anî depremlerle sarsılan şu ölümlü, yalan dünyada, bu da bir gerçek değil mi?
Ayşegül AKGÜL
aysegulakgul@hotmail.com
Kaynak: www.gencgelisim.com
